Okazuje się bowiem, że Julia Fiedorczuk postanowiła sproblematyzować to, nad czym poezja przeważnie nie pochyla się, nad czym dla własnego dobra zwykła przechodzić do tzw. porządku, a co przecież dla poezji stanowi zagadnienie fundamentalne - status podmiotu lirycznego. Chodzi o jego istnienie, na poły sztuczne, papierowe, na poły zaś zanurzone w "prawdziwym życiu". Trochę tu, a trochę tam. Co to znaczy - zdaje się pytać autorka - być bohaterką wiersza? Jak to jest opowiadać autentyczne przeżycia, być transmiterem ludzkich uczuć i stanów ducha, należących do świata wobec literatury nadrzędnego, a jednocześnie żyć wyłącznie w świecie wiersza, na kartce papieru lub w czyimś głosie? 

Waham się - ale tylko trochę - czy nie uznać tej książki za przede wszystkim zbiór wierszy miłosnych, lub o miłości w przeważającej mierze mówiących. Pewnie bardziej to drugie, gdyż, jako się rzekło, są tu dwa (przynajmniej dwa) języki (słowniki), z których jeden jest, albo przynajmniej próbuje być ostentacyjnie schłodzony, cool, a drugi, przeciwnie, stwarza napięcie i podwyższa emocjonalne temperatury w wierszach; i są tu, co też już zostało powiedziane, dwie strony medalu. A więc mamy tu z jednej strony opisy miłości, opisy radości miłosnego posiadania, a z drugiej liczne opisy tracenia, obrazy odchodzenia, wykańczania się nietrwałych uczuć.

Trochę tak jak u Szymborskiej, w poezji Julii Fiedorczuk nie ma wielkiej różnicy między człowiekiem i innymi stworzeniami, a gdy się przydarza, poetka świadomie ją zaciera. To, co żyje, odczuwa takie samo ciepło i chłód, ten sam ból oraz - jak chrząszcz, bohater jednego z wierszy zamieszczonych w zbiorze - pragnienie "soczystego owocu, świata". W pisku rozwielitek pod mikroskopem, wrzaskach bakterii w czajniku z wrzącą wodą jest strach taki sam jak nasz, bowiem i one biorą udział w "wiotkim tańcu życia".

Kompozycja tomu również jest interesująca. Nie ma podziału na części, jak w poprzednich książkach, jest za to symetrycznie rozłożony cykl o kochankach i wersy powracające jak refren (też o kochankach). Co ciekawe, w tomie znajduje się 26 tekstów, z tym, że dwa ("Zaduszki" i "Widmo zimy") są rozbite na sekwencje. W sumie 31 wierszy. 31 wierszy miłosnych? No tak, Eros i Thanatos zawsze razem. 

 Julia Fiedorczuk jak zwykle zachowuje elegancką, niemal dystyngowaną linię języka. Pod tym względem Planeta rzeczy zagubionych nie różni się od poprzednich tomików. Poetka zmieniała jednak tonację: mroczniejsza, pesymistycznie podbija ciemne sensy. Choć takie wiersze, jak "Chrząszcz" - o wrzeniu życia w pobudzonym ciele - potrafią nagle odwrócić perspektywę i przypomnieć, że świetliste figury też wpadają do wierszy. Tym razem zwodzi nas spotkaniem z otyłymi gwiazdami i brązowymi meduzami. A planety szaleją, szaleją...