Hipotetyczna metafora ślepoty, metafora faktu jej poetyckiego zapisu – i wewnętrzne w nim metafory – to potężne czytelnicze narzędzie. Działa nie mimo konkretu fabuły, ale właśnie przez niego, przez nadpisaną nad nim uniwersalizującą baśniowość – i techniczną sprawność realizacji, smak i wyczucie Autora: „złocenia”.

Falkiewicz wybiera poemat filozoficzny, aby opowiedzieć o pewnych szczegółach swojej biografii, ale także, by przedstawić swój światopogląd twórczy. (…) Podmiotem narracyjnym poematu jest kobieta. Ma to swoje konsekwencje, chodzi bowiem o włączenie do tekstu innej niż męska perspektywy – i w ten sposób o skonstruowanie całości. (…) Kobiecy punkt widzenia uzupełnia inny. Ważnym składnikiem teorii Falkiewicza jest wiek biologiczny, traktowany jako kategoria postrzegania. Nie chodzi o uniwersalny podmiot, ale o perspektywę zmieniającej się w czasie osoby.

Świetliste Andrzeja Falkiewicza, bo stanowi to ewenement w twórczości autora między innymi, oczekiwanego przeze mnie niecierpliwie, zbioru tekstów noszącego tytuł Ta chwila (zapowiedź wydawnicza Biura Literackiego na grudzień A.D. 2013). Nie jest to jednak ewenement wyłącznie w skali twórczości Falkiewicza, to ważne dzieło polskiej literatury i polskiego języka.