Słowo „margines” pojawia się w książce Stali bardzo często. Większość z tych szkiców pisana jest na „marginesie” Literatury. Autor ma nadzieję, że z tych marginalnych zapisków da się jednak wyłowić jakiś głębszy sens i tak w rzeczywistości się dzieje. Chodzi bowiem o pewną pokorę wobec Literatury. O świadome utrzymywanie jej w centrum, na pierwszym planie.

Marian Stala jest dziś bez wątpienia jednym z najlepszych krytyków, piszących o poezji, który zawsze mówi swoim głosem, nie ulegając powszechnie panującym literackim modom. Potrafi wskazywać te miejsca na poetyckiej mapie Polski, które wymagają większych analiz i głębszych refleksji, przy czym niezwykle subtelnie narzuca swoje zdanie i swoje poetyckie gusta.

Publikacja krakowskiego badacza jest pełna pokory wobec owego bezmiaru, choć zawiera w sobie funeralny ton. Być może trzeba potraktować ją -jak zapowiedział sam Stala -jako pożegnanie, czy też „żegnanie się": z poetami, z krytyką, z pewną duchową formacją, którą sygnować może z jednej strony Jan Błoński, z drugiej zaś Czesław Miłosz. Pomyśleć by można, że, idąc śladami młodszych: Honeta, Bonowicza czy Bielskiej, badacz celowo wkroczył na obszar poezji „melancholijno-religijnej"; poezji, w której jego metoda rzeczywiście prowadzić może do „wsłuchiwania się" i „zrozumienia".

Oto najwybitniejszy dziś krytyk, towarzyszący tradycyjnej linii polskiej poezji (związanej z nazwiskami Miłosz-Herbert-Szymborska), gości w oficynie konsekwentnie publikującej zarówno poetów, jak i krytyków nurtu neoawangardowego, poszukującego nie tylko nowych orientacji w poezji, ale też budującego inne tradycje.

Nie ulega przecież wątpliwości, że Niepojęte... to książka intymna, osobista, jej autor zaś daleki jest od ambicji obiektywizowania krytycznoliterackich rozpoznań, absolutyzowania własnych odczytań - niekiedy erudycyjnych (szkice o Świetlickim, częściowo o Honecie), innym razem personalistycznie empatycznych (teksty o Krynickim, Polkowskim, Bonowiczu). Pogodzenie kompetencji i, co może istotniejsze, języków historyka i krytyka literatury ułatwia zasada samoograniczenia, reguła powściągliwości (sformułowana we wstępnych „Okruchach...”): „Sądzę, że nie warto mówić wszystkiego, co się wie... Zarazem jednak: nie tracę nadziei, iż spoza fragmentów, okruchów, niedopowiedzeń – prześwituje od czasu do czasu jakiś głębszy zamysł, namysł, sens ".

Marian Stala od lat posługuje się poetyką fragmentu, by zaznaczać problemy, które najbardziej go zastanawiają; dzięki tej książce można przekonać się, że często takie właśnie fragmenty, urywki mówią o istocie rzeczy więcej niż długie eseje.