W owych wierszach napotykamy Sebyłę-metafizyka, Sebyłę-pacyfistę, w końcu - poetę osobnego, autora wielu mrocznych, niepokojących utworów.

Dialog w ciemności Sebyły to dramatyczny zapis walki o autentyczną wiarę, niebazującą wyłącznie na poczuciu winy, niezinstytucjonalizowaną i wolną od doktrynerstwa, która jest raczej usiłowaniem niż spełnieniem, aktem woli niż łaską, procesem niż stanem, o prawdę w świecie zamieszkanym przez manekiny, o nadzieję w czasie marnym, gdy odeszli bogowie, a poeci stali się niepotrzebni i śmieszni. Wreszcie: o sens cierpienia. Te wiersze świetnie rejestrują klimat duchowy schyłkowego modernizmu, wibrują niepokojem, związanym z największym w historii kryzysem humanizmu (widocznym już w najpopularniejszych prądach myślowych i czekającym swego spełnienia w praktyce), ze zniknięciem dobra i zła, z narodzinami nadczłowieka i triumfem niezindywidualizowanej masy.

U podstaw liryki Władysława Sebyły znajduje się „klimat przygnębienia i rozpaczy”, „niepokój egzystencjalny płynący ze świadomości rozpaczy istnienia skończonego, rozpiętego pomiędzy cielesnością a duchowością, jedynego a gatunkowo powtarzalnego, broniącego się przed rozpaczliwą wiedzą o kresie […]”  (słowa Andrzeja Z. Makowieckiego), ale jest tam również poczucie sensu istnienia – to prawda, że głęboko w tej poezji ukryte, poczucie, które sam poeta w taki oto sposób wyraził w utworze Dialog w ciemności: „Ja jestem ciemna siła, która uderzając o rzecz błyska światłem. Jestem wolą dnia”. Poszukiwanie przez poetę Boga i wieczności okupione było w tej twórczości cierpieniem, z nielicznych, ale istotnych, jak starałem się w tym szkicu ukazać, epifanijnych zapisów, płynęła jednak nadzieja oraz wiara w piękno i sens istnienia – zarówno w wymiarze ziemskim, jak i metafizycznym.