Tytuł najnowszego tomiku Julii Fiedorczuk - tuż-tuż - można odczytywać dwojako. Z jednej strony, jest to świadomość rytmu, w jakim zbliża się nieuchronne (nawet jeśli miałaby to być „tylko” "głodna noc"). Z drugiej natomiast - odległości, dzielącej dwoje ludzi, czy może szerzej: dwa odmienne byty. Obydwie interpretacje wydają się w równej mierze trafne. Autorka wyraźnie gra tu pojęciem dystansu.

Z tuż-tuż, ale i z wcześniejszych tomików, przebija erotyczność: erotyczność wyobraźni, słów i metafor, w końcu erotyczność wielu doświadczeń, w tym pisania.

Myślę sobie więc, że Julia Fiedorczuk wyczuwa przestrzeń wokół lepiej niż inni, intensywniej, zna pułapki, dostrzega i docenia ich misterne mechanizmy, w których zębatki wciągnięte zostają rąbki jej myśli. Ten typ wrażliwości, charakterystyczny dla poetki, obrazuję w głowie jako tarczę strzelecką: autorka otwiera się na świat, wystawiając zmysły na ostrzał - wszystko to, co jest  dostatecznie blisko, zwykle celnie trafia w myśli Fiedorczuk, przeszywając je swoją obecnością.

W tuż-tuż nieustannie mówi się i myśli nie tyle o kimś (o czymś), ile do kogoś (czegoś). Zaimek "ty" wydaje się racją bytu dla tych wierszy. Ich adresatem może być ukochany mężczyzna, mała córeczka (...), ale i drzewo, burza, wiosna (...).