To skandal krytycznoliteracki! (...) Choć jako facet czytam tę rzecz z niebotycznymi wyrzutami sumienia,to jednak jakoś pokątnie się upajam myślą lotną, a jeszcze bardziej tym niebywale podkręconym języczkiem (u-Wagi?).

Powlekać rosnące bez wątpienia jest ciekawą lekturą. Wieloaspektowo i erudycyjnie mierzy się z doświadczeniem ciąży i macierzyństwa, poszerzając horyzonty wciąż nośnego nurtu polskiej literatury, który reprezentuje. Jest w nim miejsce dla zaangażowanych feministek, jest i dla mistyczek. Mueller chce pozostać gdzieś pośrodku i nawet jeśli jej Apokryfy mają wady, to pokazują, że dyskurs o macierzyństwie jeszcze się nie wyczerpał i może być płodniejszy niż niejeden poetycki manifest.

Rozważania(m.in. o literaturze,sztuce, feminizmie) mieszająsię u Mueller z tym, co prywatne - autorefleksją, zapisem snów, przemian i wspomnień.Jej proza jest tak samo eksperymentalna jak poezja i podobnie sprowadza się nie do innowacyjności, ale naddania znaczeń tym zdarzeniom, które-jak ciąż - uchodzą za naturalne, oczywiste, uniwersalne. Poetka każde doświadczenie potrafi twórczo wyzyskać, a w konsekwencji(częściowo) oswoić, uczynić je własnym, osobnym. Powlekać rosnące to cenne studium (nie tylko) macierzyństwa.

Joanna Mueller nawiązuje do tekstów feministek, ale i poetek, do wielkich dzieł kultury. Dla macierzyństwa szuka kontekstu filozoficznego, poetyckiego, antropologicznego. (...) Mueller oddaje w nasze ręce tom czystych, gatunkowych esejów, w których tok wywodu podporządkowany jest skojarzeniom autorki jej myśl zaś pożywia się różnymi tekstami, swobodnie łączy rozmaite epoki, gatunki, tematy, literaturę polską z filozofią europejską, utwory z lat 60. i 70. z nowościami wydawniczymi. (...) Powlekać rosnące to fantastyczna, erudycyjna, bardzo mądra i dojrzała książka. To także wyważona opowieść o tym, jak zachować siebie i darować siebie drugiemu człowiekowi.