"Kropka nad i" – które to powiedzonko jest bez sensu, bo gdybyśmy nad i postawili kropkę, to by powstał znak: kreska z dwiema kropkami, a "i"przestałoby istnieć – jest zbiorem wierszy, który udowadnia, wbrew intencjom pierwszego wiersza Nieprzydatność, właśnie przydatność poety.

Poprzez Kropkę nad i autor puszcza nam oczko, nieco sobie z nas żartuje. Kolejny raz daje dowód na to jakim jest przenikliwym obserwatorem, bawi się wykorzystując powszechnie znane i używane zwroty nadając im nowe sensy (albo sensy w ogóle). Zwraca uwagę na paradoksy codzienności. W minimum formy zgrabnie kondensuje treść wykorzystując trafne pointy. Poezja zachwyca swoją współczesnością przy zachowaniu smaczku staroświeckości. Klasa.