Zdania niby najzwyczajniejsze w świecie – wyzbyte tropów i wszelkich poetyckich ozdobników – ale myśl nimi wyrażona nie jest bynajmniej oczywista. To zderzenie zwyczajności i nieoczywistości przynosi skutek, o jaki – o ile się nie mylę – poecie właśnie chodziło: czytelnik usiłuje zajrzeć słowom pod podszewkę, poszukuje metafor, sensów i znaczeń ukrytych pod powierzchnią, niewidocznych gołym okiem. Można by rzec: jak w życiu.

W rozmowie z Joanną Mueller autor powiedział, że „Wiele wierszy przywołujących przeszłość prowadzi do dnia dzisiejszego i do dzisiejszej miłości”, ale ruch okazuje się obustronny, bo i dzisiejsza miłość ma przeszłości coś do powiedzenia (Głosowałem na Godsona), i chwila obecna ma się z czego pozwierzać chwilom nieobecnym już (Drzwi zamyka kto ostatni). Większość z tych aktów komunikacji stawia czytelnika jedynie w roli przypadkowego świadka rozmowy (z premedytacją, bo jak stwierdził poeta w wywiadzie: „To, że nie mogę wszystkiego zdekodować, jest dla mnie wartością – estetyczną, ale i etyczną”), mnożąc przeszłe i teraźniejsze podmioty wierszy oraz tworząc wzdłuż osi czasu struktury wzajemnych zaprzeczeń, podobne do bramek we flipperze, między którymi ugania sie kulka sensu. A więc w książce robi się całkiem jak w życiu.

Na podstawie tych wierszy budowana jest podmiotowość, która analizuje sens stabilizacji, uporządkowania i samokreślenia. Stąd próba uporania się z dzieciństwem, analiza chłopięcości, przywoływanie relacji z najbliższymi, a także specyficzne przywoływanie doniesień prasowych, pozbawionych komentarza, służących snuciu historii osobistej, niezależnej od inicjującego komunikatu.