Wiersze w tomiku to krótkie i dowcipne historyjki, które nadają się do wspólnego czytania i mogą być inspiracją do zabaw i figli, które wyczerpią zapasy dzienne energii naszych pociech i wtedy może bez problemy będą chciały zasnąć. Hmmm, to przecież też jest jakiś sposób na zaśnięcie.

Najbardziej spodobała mi się różnorodność bez przekombinowania. Smak i styl. Każdy wiersz jest inny, każdy w inny sposób jest interpretowany graficznie, są tu teksty mniej i bardziej poważne, dłuższe i krótsze, dla dzieci mniejszych i większych. Pełen przekrój, który nie tylko ma bawić, niekoniecznie „uczyć”, a pozwala zauważyć, pokazać dziecku kawałek sztuki, porozmawiać o poezji i jej formach.

Każdy ma swoje sposoby na zaśnięcie. Naszym od zawsze jest czytanie książek. Mamy w naszych zbiorach pozycję, która powinna idealnie pasować do okoliczności. Sposoby na zaśnięcie to zbiór współczesnych wierszy wzbogaconych barwnymi ilustracjami. Książka, mimo swojego tytułu na nas zadziałała jak „rozbudzacz”. Czasem się pośmialiśmy, czasem podumaliśmy, czasem nawet nieco się przestraszyliśmy. Do łóżka koniec końców i tak trafiliśmy. Sposoby na zaśnięcie zadziałały zatem jak trzeba.

12 współczesnych wierszy z pracami 12 znakomitych ilustratorów. Rarytas.

Niekonwencjonalne są te wierszyki na zaśnięcie. I tematy mają nietypowe, nieszablonowe i nieoczywiste – dla poezji do spania na pewno. A ze z życia wzięte? Takie gdzieś na styku świata dzieci i dorosłych? Świetnie. Przyjemnością będą dla jednych i dla drugich.

To powinno być wydarzenie literackie. Dwie poetki i siedmiu poetów z różnych pokoleń z dorobkiem co najmniej kilku tomików, rozpoznawalnych w środowisku osób interesujących się poezją współczesną, wydają wspólnie tom wierszy... dla dzieci. Książka została pięknie wydana: w dużym formacie, w twardej okładce. Grubsze kartki na bardzo dobrej jakości papierze dają nadzieję, że przetrwają kontakt z niecierpliwymi rączkami kilkulatka. Każdy wiersz poprzedzony został własną stroną tytułową – inaczej zakomponowaną, złożoną innymi czcionkami. Dzięki temu całość sprawia wrażenie nie tyle klasycznej antologii wieloautorskiej, co zbioru „singli”, utworów do osobnego „przesłuchiwania”, oglądania, smakowania.