Podmiot ewidentnie jest katalizatorem pewnych treści mieszczących się w samym języku jako takim, przepuszcza go więc przez siebie, wyrzucając z siebie skrawki, sensy niepełne, napoczęte, w pół-drogi zatrzymane. Poezja Sendeckiego jak mało która wymaga czytelnika uważnego i cierpliwego, który pozwoli przemówić jej „po ludzku”, odsłoni „mniej więcej” jej potencjał.

Pośród lamet słowo niespodziewanie przekształca się w ozdobę, migocącą zabawkę, w rzeczywistości sobie nieprzyjaznej musi ono stoczyć bój, którego stawką jest bycie dostrzeżonym. Co ważne, u Sendeckiego orężem w tym boju niemal zawsze bywa tradycja, rozległa i wielowarstwowa, wiekowa i dopiero krystalizująca się na oczach autora.