Roman Honet – przetapiając, skuwając, ryjąc, mineralizując, odkrywając i swoim imieniem nazywając miriady nowych pierwiastków – obraca swój wzrok ku ziemi, tej robaczywej ziemi, by nie widząc w ostatecznym rozrachunku (w definitywnym zrównaniu, w terminalnym pogodzeniu) nic poza nią, widzieć wszystko. Honet próbuje mierzyć się z rzeczami o takiej wadze, że ich wypowiedzenie (i dopowiedzenie) rośnie do rangi imperatywu nie do odrzucenia, nie do rozmienienia na drobnicę językowego pazłotka – które [...] często ma za zadanie znieczulić grozę naszej egzystencji.

To liryczny dyskurs poety z samym sobą, odyseja, której kres warunkuje jedynie dogłębne poznanie samego siebie. Lektura obowiązkowa dla wszystkich.