Jest to z reguły twórczość niesłychanie samoświadoma, dość trudna, w ciekawy sposób łącząca polityczno-społeczną wrażliwość ze sporą dawką liryzmu. [...] Musimy traktować zawarte w zbiorze wiersze jako teksty mające na celu otwarcie nowych perspektyw czy zachęcenie do odmiennej, być może bardziej świadomej i opartej na uczestnictwie percepcji codzienności. [...] Mateusz pisze chyba najlepiej, gdy operuje właśnie w rejestrach dojrzałego, trudnego liryzmu, tak jak jest również we wspaniałym utworze tytułowym. [...] Stacja wieży ciśnień wydaje mi się, patrząc całościowo, tomem dosyć nierównym, choć jednocześnie zdradzającym wielki potencjał. Szczególnie dotyczy to miejsc, w których wiersz staje się [...] wychodzącym poza książkowe okładki gestem wytężonej uwagi i świadomego uczestnictwa.

Dawid Mateusz nie próbuje uczynić zaangażowania i polityczności li tylko środkami poetyckiego wyrazu ani elementami semantyki tekstu – traktuje je raczej jako walkę o możliwość mówienia we własnym imieniu i w zgodzie z własną wizją świata, co w obecnych czasach wydaje się – niestety! – bardzo potrzebne.

Autor świetnie posługuje się rytmem (jest też muzykiem, twórcą inicjatywy Crossover), dzięki czemu poważne treści udaje mu się przemycić w pozornie przystępnej (ironicznie skrojonej na potrzeby telewizyjnego spektaklu?) formie. Szkoda tylko, że debiutancka Stacja wieży ciśnień jest tak krótka; jako czytelnik po przeczytaniu 24 wierszy czuję niedosyt. […] Ale w przypadku debiutów „niedosyt” należy traktować jako komplement. Bo to jednak najlepszy debiut 2016 roku.