Im większa sprawa, strata, ból tym mniej hałasu, a często więcej humoru. To sprawdzona strategia Bargielskiej, choć tym razem mamy więcej spokoju. Mimo wszechobecnych inwersji (wyolbrzymianie drobiazgów i familiarna zażyłość z kataklizmami) bilans się równoważy. Zrównoważony rozwój opowieści tym bardziej jest zrównoważony, że na drodze rozwoju kroczy Rozalia. Niby zwyczajna, ale rezolutna dziewczynka, co wypisane jest także na jej buzi (czy raczej twarzy), którą uparcie i czule portretuje Ochman. Dziecięca uwaga stabilizuje rozchwiany świat (mamusine „wszystkoterazrunięcie”). Choć Bargielska nie rezygnuje nigdy z groteskowych efektów i kontrastów, to dziesięciolatka musi sobie poradzić z szaleństwami i zagadkami istnienia.