W Stopniu pokrewieństwa rzeczywistość staje się jeszcze bardziej surrealistyczna(...). Wiersze nabierają rozmachu malarskiego, przedmioty nieożywione, ale także emocje otrzymują moc sprawczą i wolę, są poddawane antropomorfizacji lub animizacji. Świat staje się groźny, bo nieprzewidywalny (...). Nic dziwnego, że Jarosz wybrał na okładkę swojej nowej książki dzieło Zdzisława Beksińskiego; lepszą ilustrację obcości świata i jego dezintegracji  trudno byłoby mu zapewne znaleźć. W dodatku podmiot (w sensie dosłownym i metaforycznym) traci panowanie – nad sobą i światem. Człowiek wszak niczym się nie wyróżnia. Nosi ciało, które jest pojemnikiem na krew i nad którym nie ma kontroli – nie może zdecydować, co się z nim stanie, ponieważ to ciało decyduje o wszystkim, poza wolą podmiotu. Wizjonerskie obrazy, które pojawiają się zarówno przed oczyma czytelnika, jak i przed oczyma podmiotu (...) nie przedstawiają jednak świata wynaturzonego, czyli niezgodnego z naturą. Można wręcz uznać, że dzieje się zupełnie inaczej: to natura zaczyna odgrywać główną rolę.