Płaszczyzna wyobrażeniowa wydaje się ogromnie istotna w psychodynamicznie ukierunkowanej twórczości najświeższej debiutantki Biura. Głównym spoiwem fraz książki nie jest logika, a migawkowa, pozornie luźna łączliwość skojarzeń. Wiersze są rytmiczne, krótkie, kilkuwersowe, zbudowane na słowach kluczach, wokół których układa się siatka słów na różne sposoby łączących się z najważniejszą dla znaczenia, kluczową właśnie, osią wiersza. Autorka nie ukrywa swoich związków z pracą psychoterapeutyczną w nurcie przywiązującym dużą wagę do odkrywania nieświadomego za pomocą dostępnych obserwatorowi aktów psychicznych, takich jak sny (po freudowsku – marzenia senne), przejęzyczenia czy lęki. Dzięki obserwacji tych zjawisk na terenie wiersza można próbować (...) dostawać się głębiej do tego, co w tekście jeszcze może się znajdować.