Teksty zgromadzone w tomie, określane jako „wierszowiązałki”, mają ułatwiać nawiązywanie więzi między czytelnikami. W przygodach dobrych piratów oraz portretach innych stworów (m.in. bojaków, Wieloryba-Niedoryba, tacierzyńskiego konika morskiego, wielodzietnej manatki czy wścibskiego wychuchola) świetnie odnajdą się zarówno dorośli, jak i młodsi odbiorcy. Kontynuując najlepsze poetyckie tradycje spod znaku Brzechwy czy Wawiłow, autorka nie waha się mówić językiem dziecka XXI wieku, które – jak „lewek łażący po levelach” czy smutna hiena Irena – zmaga się z nowoczesną technologią oraz internetowym hejtem. Książka Joanny Mueller, napisana w kooperacji z domową dziecięcą załogą i z czułością zilustrowana przez Mariannę Sztymę, odpowiada na pewien brak we współczesnej literaturze dla dzieci. To naprawdę dobra poetycka robota! 

Tytuł książki Joanny Mueller nawiązuje do łacińskiego ultima thule, co oznacza „koniec świata”, „kres czegoś” bądź „ostatnie znane miejsce”. W Georgikach Wergiliusz użył tego określenia w znaczeniu „ultimatum”. Ku któremu z tych znaczeń skłania się autorka? Tom jest podzieloną na siedem mieszkań „twierdzą duchową”, macierzyńską „intymną wyspą” Sprawy publiczne zmagają się tu z doświadczeniami prywatnymi, leżącymi niekiedy na samych krańcach wypowiadalności.

Głównym tematem Powlekać rosnące jest macierzyństwo. W drugiej książce krytycznoliterackiej Joannę Mueller ciekawi, dlaczego temat bycia matką jest wciąż marginalny w literaturze. Autorka sama żyjąc literaturą, stara się wpisać w nią to najważniejsze doświadczenie kobiety: "Muszę coś zrobić z tą ciążą. Muszę ją przeżyć, przetrzymać. Muszę ją przetrwać, utrwalić. A ona mnie musi przepisać". Dlatego w książce wątki autobiograficzne splatają się harmonijnie z rozważaniami o literaturze.

28 wylinek - uwierających masek zrywanych słowo po słowie w poszukiwaniu wierzytelnej twarzy. 28 postaci - osesków, dziewczynek, podlotków, żon, matek, staruszek - gromadzących się rok po roku w dotkliwej pamięci ciała. 28 wierszy - pierwocinowych zawiązków gęstwiejących w gatunkowy ogród nieplewiony. 28 szuflad - a w nich autorka: wielokrotna w powrotach, zryw po zrywie wystawiana na głasnost.

Joannę Mueller w Stratygrafiach interesują utopie poetyckie, niełatwe związki między rzeczą a słowem. Bohaterami jej książki są poeci najbardziej radykalni, którzy nie bali się sięgać po niemożliwe: Norwid, Chlebnikow, Karpowicz. W szkicach poświęconych zarówno im, jak i najnowszej poezji polskiej autorka próbuje zrealizować własną utopię - scalić ze sobą "rozdzielone siostrzyce": literaturę i krytykę.