Polskie znaki to właściwie znaki uniwersalne, ich lokalność jest tylko pozorna. Kim jest poeta, czym historia, jak przetrwać rozpacz pożegnania – o tym, i nie tylko, są wiersze. Znaki Bonowicza to oszczędność w słowach, prostota obrazowania i czujna obserwacja, za którą pojawia się refleksja, czasem zdziwienie, komentarz.

Wznowienie dwóch zbiorów wierszy z 2000 i 2001 roku w niemal niezmienionym kształcie. Warto prześledzić, jak oba tomy powstawały w rezultacie dwóch zupełnie różnych procesów twórczych. To zestawienie nadaje wierszom nowy, zaskakujący kontekst. Na okładce książki rysunek Jarosława Modzelewskiego.

Zebrane w jednym tomie dotąd niepublikowane utwory Wojciecha Bonowicza (w tym kilka wierszy z zestawu wyróżnionego w konkursie "bruLionu" w 1991 roku) oraz debiutancki zbiór Wybór większości z 1995 roku.

Zbiór o rozpoznawalnym tempie, własnej tonacji, napisanych w charakterystycznych dla autora rejestrach niskich i szorstkich. Ich piękno jest przede wszystkim pięknem skupienia i samoograniczenia, elipsy i niedopowiedzenia, metafory i wieloznaczności. "Książka roku 2006" według kapituły Nagrody Literackiej Gdynia.

W tym zbiorze niewiele jest teologicznego fantazjowania, sporo natomiast poetyckiego guślarstwa, miniaturowych obrzędów, prób odczytania domniemanych znaków. Wiersze osadzają się w pamięci, nie pozwalają o sobie zapomnieć. Choć nie są zbyt pochlebne dla tego, co przywykliśmy nazywać rzeczywistością.