Nowy europejski kanon literacki / 9 x poezja

Podejmij wyzwanie i poznaj najlepszą poezję ze współczesnej Europy. „Księga rzeczy” Aleša Štegera to precyzyjnie skomponowany tom skoncentrowany na przedmiotach i próbie ich uchwycenia z nieantropocentrycznej perspektywy. Dla Claudiu Komartina poezja jest procesem, podczas którego człowiek doświadcza całego spektrum hipotez, emocji – widać to świetnie na łamach jego „kobaltu”. „Statua wolności” Mai Urban mierzy się z realiami życia we współczesnej Chorwacji, sprzeciwia się hipokryzji i dekonstruuje role kobiece. Na łamach tomu „Real” Jan Škrob pyta o kwestie zasadnicze, oscylując między duchowością a zaangażowaniem, indywidualizmem jednostki a wspólnotą. W pakiecie również jedna z najważniejszych serbskich książek ostatnich lat – „Moja mama wie, co się wyprawia w miastach” Radmili Petrović. U Charlotte van den Broeck krajobraz jest jednocześnie kobiecym ciałem, a na kartach „Rozcierek z ziemi” autorka przygląda się powiązaniom między zranieniami, jakich doznaje jedno i drugie. Ieva Toleikytė pokazuje świat, który dzieje się równolegle – na kamieniu, w opuszczonym budynku, w lesie, a obserwacje te zbiera w tomie „Czerwony, śliski pałac”. Kenarow wieszczy kres ery antropocenu,  a Doireann Ní Ghríofa prowadzi w swojej książce „Skry na mrok” dialog z historią i tradycją literacką, ale w centrum jej świata pozostaje kobiece ciało i doświadczenie kobiecości.